بهت پیله کردم نمیمونی پیشم

نه میمیرم اینجا نه پروانه میشم

از عشق زیادی تو رو خسته کردم

تو دورم زدی خواستی دورت نگردم

بازم شوری اشک و لبهای سردم

من این بازی رو صد دفعه دوره کردم

نه راهی نداره گمونم قراره

یکی دیگه دستام و تنها بزاره

دیگه توی دنیا به چی اعتباره

کسی که براش مردی دوست نداره

من و بغض و بارون، سکوت خیابون

دوباره شکستم، چه ساده، چه آسون

به پاتم بسوزم تو شمع هم نمیشی

تو حوّای دنیای آدم نمیشی

غرورت گلومو به حق حق کشیده

آدم که قسم خوردشو دق نمیده

من و تو یه عمر دو تا خط صافیم

شده عادت ما که رویا ببافیم

بشینم و عشقو به بازی بگیریم

باسه زندگی کردنامون بمیریم

چه سخته تو تنهایی شرمنده میشیم

ماها قهرمانیم و بازنده میشیم

مثل عصر پائیزیِ'ه رنگ و رومون

باسه خیلی ها خاطره'س آرزومون