گاه عشق نفرتی اس که سر آغازش يک نگاه بوده است ، نگاهی که روزی تمام دنیایت خواهد شد.

گاه عشق پایانی است برای تنفر تو از زندگی.

گاه عشق سر آغاز پر پر شدن است ،ابتدای سوختن و ساختن است؛سوختن با غم های بی نهایت معشوق و ساختن با همه ی بهانه گیری هایی که شاید. دیگری را به ستوه آورد.

گاه عشق نیاز است،نماز است،تک تک هق هق ها و اشک های بی صدا ماست.

گاه عشق فریاد بی صدا نگاه ماست که مي گوید: اندکی به من نگاه کن!ذره اى هم مثل من عاشق باش!حال آنکه نمى دانی او هم تو را میپرستد. اما مهر سکوت بر لب هایش خورده.سکوتی از جنس ا و غم.سکوتی که عشق تو. آن را درهم خواهد شکست. گاه عشق منم و تو نگاه های پر از حرفمان.

و گاه عشق..

٢٩/٨/٩١